మంచిపేరుకూ సుఖానికీ యడమెంత!?

ఈ కథ చెప్పే ఒక మాట: మన బ్లాగులలో తెవికీకి లింకులిద్దాం. లింకు అక్కడ లేకపోతే మనమే తెవికీలో ఒక పేజీ సృష్టిద్దాం. ఈ టపాలోని గొల్లపూడి పేజీ నేనే సృష్టించాను. తెవికీ వాడకాన్ని అలవాటు చేసుకుందాం.

గొల్లపూడి మారుతీరావుగారు నటించిన తొలి సినిమా "ఇంట్లో రామయ్య - వీధిలో కృష్ణయ్య". ఆ సినిమా పేరు ఆయన పోషించిన పాత్రను ఉద్దేశించి పెట్టారనిపిస్తుంది. ఈ సినిమాలో ఆయన చెప్పే మాటలు బలే ఉంటాయి. ఒకేఒకసారి ఎప్పుడో పన్నెండు పదమూడేళ్ల క్రితం చూసినా అందులోని రెండు సన్నివేశాలు నాకు పదేపదే గుర్తొస్తూంటాయి.

ఏదైనా ఉద్యోగం దొరుకుతుందేమోనని తనవద్దకు వచ్చిన ఒక పేదమధ్యతరగతి యువతిని ఇంటర్యూ చేస్తూ ఆమెపై చేయివేసి కాంక్షగా చూసి, ఆమెతో చెంపదెబ్బతిని, ఆమె ఆత్మాభిమానానికి ముచ్చటపడి, ఆమె సంస్కారానికీ ధైర్యానికీ పరీక్షపెట్టిన పెద్దమనిషిగా అభినందించి ఆమెకు ఉద్యోగం ఇవ్వడం - మొదటి సన్నివేశం. పెద్దమొత్తంలో సొమ్ము ఆమెచేతికిచ్చి ఆఫీసులో దాచమని చెప్పి, దాన్ని తానే కాజేసి, నింద ఆ అమ్మాయిపై మోపి, పోలీసులకు ఫోన్ చేస్తానని కోపం నటిస్తూండగా వద్దని బ్రతిమాలుకుంటున్న ఆమెపై మళ్ళీ చేయివేసి, ఆ నిస్సహాయురాలిని తనగదిలోకి తీసుకెళ్లడం - రెండవ సన్నివేశం. అప్పుడే కౌమారం దాటిన నాకు, ఆ సన్నివేశంలో ఆమె పరిస్థితికి విపరీతమైన సానుభూతి ఒకవైపు, అతడు పొందే సుఖానికి ఈర్ష్య మరోవైపూ కలిగి, మొత్తానికి అదొక పసందైన సన్నివేశం అనిపించాయి.

ఈ సన్నివేశాలు గుర్తొచ్చినప్పుడు చాలా ఆలోచనలు కలిగేవి. ఆమెను తలచుకొంటే అయ్యో పాపం అనిపించేది. అలాంటి గోముఖవ్యాఘ్రాన్ని ముక్కలుముక్కలుగా నరికే అవకాశం ఆమెకు లభించాలని కోరుకొనేవాణ్ణి. అతలోనే - ఆతడు అదృష్టవంతుడు అనిపించేది. అతడు సాధిచిన పైచేయి, ఆ తీయని విజయం, అహో, అనిపించేవి. నాకూ అలాంటి అవకాశం కలిగితే భలే ఉండుననిపించేది. వెంటనే ఆ ఆలోచన వచ్చినందుకు నామీద నాకే అసహ్యం కలిగేది.

నేనంత దుర్మార్గంగా ఆలోచించిన పాపానికి నాకేదైనా తీవ్రమైన శిక్షపడితే తప్ప ప్రాయశ్చిత్తంలేదు అనిపించేది. అలాంటి శిక్షపడితే అందుకు నేను అర్హుడనేనని, కాబట్టి దాన్ని అనుభవించడానికి మానసికంగా సిద్ధమయ్యేందుకు ప్రయత్నించేవాణ్ణి. నేను మంచివాణ్ణా లేక గోముఖవ్యాఘ్రాన్నా!? అని సందేహం కలగేది. కలగగానే భయంవేసేది. ఛ ఛ నేను మంచివాణ్ణే, మంచివాణ్ణి నేను, నేను మంచివాణ్ణి, మంచివాణ్ణే నేను అని మూడునాలుగుసార్లు అనుకొని ఆందోళన తగ్గించుకొనే ప్రయత్నం గట్టిగా చేసేవాణ్ణి.

కానీ ఆ సినిమాలో గొల్లపూడి మారుతీరావు అనుభవించిన విజయానందమూ, ఆ సౌఖ్యమూ అతడు మంచివాడిగా ఉంటే లభించేవేనా. ఆయన చాలా మంచివాడే అయివుండి, ఒకవేళ అతని మంచితనానికి మెచ్చి ఆ అమ్మాయే అతన్ని కోరివచ్చినా, లొంగదీసుకోవడంలోని కిక్కు ఏదీ ...!? చిరంజీవినే తీసుకుందాం. ఆ సినిమాలో అతడు చాలా మంచివాడు. ఏంలాభం? ఒకతే పెళ్లాం. ఆ పెళ్లాంతో కూడా ఎప్పుడూ పేచీలే. మారుతీరావు చూసినన్ని అనుభవాలు చిరంజీవి చూసే అవకాశాలు లేవు, రావు గాక రావు. చిరంజీవికి మంచివాడనే పేరుమాత్రం ఉంటుంది. సుఖం లేని మంచిపేరు - అవసరమా? అసలు చిరంజీవికి అలాంటి పనులు చేసే ధైర్యం లేదేమో. ఉన్నా అందులోని మజా తెలిసినవాడు కాదేమో. దొరికిపోతే జీవితం దుర్భరం అన్న భయమేమో. మారుతీరావుకు ఆ భయం ఉన్నట్లు లేదు. దేనికైనా చాకచక్యం కావాలి. ప్చ్... ఏమిటి చాకచక్యం? ఎందుకు చాకచక్యం? అవసరంలో ఉన్న ఒక అందమైన అసహాయురాలిని ఇరికించి పళ్లికిలించడానికా? అంతకన్నా నీచం మరొకటి ఉందా? పేదరాలికి ఆత్మాభిమానం ఉండకూడదా? అందంగా ఉండడం నేరమా? అందాన్ని ఆరాధించాలి. ప్రతిదాన్నీ సొంతం చేసుకోవాలని ప్రయత్నించకూడదు. రావణునికి చూడు ఏం గతి పట్టిందో. ఏం గతి పట్టిందంటా? పోరాడి చచ్చాడు అంతే కదా. రాముడి గతి చూడు. అతడేం సుఖం అనుభవించాడు? సీతను దక్కించుకున్నాక కూడా ఆమెతో కలిసిబతికే అదృష్టం లేకుండా చేసుకున్నాడు. ఎందుకు? మంచివాడనిపించుకోవాలనే బలహీనత వల్ల. అంతేనా? అది బలహీనతా? ఐతే అందరూ అతడిని ఎందుకు ఆదర్శప్రాయుడన్నారు? ఎందుకో తెలుసుకోవాలి. ఏదేమైనా రావణాసుడు బ్రతికినన్నాళ్లూ రాజాలా ఉన్నాడు. కోరింది దక్కించుకున్నాడు. సుఖపడ్డాడు. ఒకరోజు చచ్చాడు. చచ్చాడు కాదు, వీరమరణం పొందాడు అనాలి. స్వర్గస్తుడే అయినాడు. చచ్చినా బతికినా వానికి సుఖమే. అదీ రాజాబతుకు అంటే. అది మంచిదేనా ...

ఇలా గొల్లపూడి మారుతీరావుగారు చాలా రోజులపాటు నా బుర్రను గిర్రున తిప్పారు. ఒకసారి ఆయనే నా సందేహాలన్నింటికీ సమాధానం చెప్పారు. ఆంధ్రజ్యోతిలో అనుకుంటాను ఆయన "జీవన కాలమ్" శీర్షికన వ్యాసాలు రాసేవారు. అప్పట్లో మాకు పేపరు తెప్పించేంత లేదు. మా బళ్లోగానీ, ఎవరింట్లోనైనాగానీ, ఎక్కడైనా సరే నాకెప్పుడు ఆ పత్రిక కనబడినా ఆ కాలమ్ కోసం వెతికి చదివేవాణ్ణి. అలా ఉండగా ఒకసారి ఒకానొక చిరిగిన కాగితం పొట్లంలో "జీవన కాలమ్" కనబడింది. అందులో ... (సశేషం)