సాయం సమయం సెక్సు

'తెలుగుతో పాటు ఇంగ్లీషు చందమామ కూడా చదవండ్రా, మీ ఇంగ్లీషు మెరుగవుతుంద'ని ఆం.ప్ర. బాలుర గురుకుల పాఠశాల (ముక్కావారిపల్లె) లో మా ఆంగ్ల గురువు చెప్పారు - సెలవులకు ముందు. ఆమె సలహాను మరిచిపోకుండా రాజంపేటలో బస్సు మారేముందు చందమామలు కొన్నాను. తెలుగు చందమామను బస్సులో చదివితే వాళ్లూవీళ్లూ అడుగుతారని సంచిలో దాచిపెట్టి, ఇంగ్లీషు చందమామను హస్తభూషణంగా అలంకరించుకొని, రాయచోటి బస్సులో కూర్చున్నాను - దానిజోలికీ దాన్నిచదివే నా జోలికీ ఎవరూ రారని. ఆ ఇంగ్లీషులో కథ చదవడం చాలా కష్టంగా వుంది.

బొమ్మలన్నా ఒకసారి చూద్దామని పేజీలు తిప్పుతూ, ఒక బొమ్మను చూసి ఆగిపోయాను. ఆ బొమ్మ వెనుక కమామీషు ఏమిటో కనుక్కుందామనే బలమైన కుతూహలం కలిగింది. ఒక చిన్న పిల్లవాడు ఒక పెద్ద రాతిని దొర్లించాలని శ్రమపడుతుంటాడు, ఆ రాయి కదలదు. ఇదంతా ఆ పిల్లవాని తండ్రి చూస్తూవుంటాడు. ఇదీ ఆ బొమ్మ. దాని పక్కన నాలుగే నాలుగు ఇంగ్లీషు ముక్కలున్నాయి.

"నిజంగా నువ్వు నీ బలాన్నంతా ఉపయోగిస్తే, ఆ రాయి కదులుతుంది"

"నాకున్న బలమంతా ఉపయోగిస్తున్నాను"

"లేదే! నీ పక్కనున్న మనిషి సాయాన్ని నువ్వు అడగనేలేదే! సమయం వృధా చేస్తున్నావు."

అది జోకనుకుని చదివాను. నవ్వు రాలా. ఇంగ్లీషు సరిగ్గా తెలిసినవాళ్లకు ఇందులోని చమత్కారం అర్థమౌతుందనుకుని అంతటితో వదిలేశాను. ఆ తరువాత ఆ పుస్తకం పోయింది. ఆ ఇంగ్లీషు మాటలు నాకు గుర్తులేక, వాటి అర్థమేమిటో నేనెరినీ అడగలేదు. ఇది అప్పుడప్పుడూ గుర్తుకొస్తూనే వుంటుంది.

**********

నాల్రోజుల మునుపు Annapolis అనే సినిమా డీవీడీ చూడాల్సొచ్చింది. సినిమాలో, ఒక యువకుడు నావికాదళంలో చేరడానికి శిక్షణ పొందుతుంటాడు. జట్టుగా సమిష్టిగా పనులు నిర్వర్తించడమే కదా సైన్యం ముఖ్యంగా నేర్చుకోవలసింది? కానీ మన హీరో మాత్రం 'నాకు సాయం అక్కర్లే'దంటూ వుంటాడు. అతని సహచరుడు, ఒక సందర్భంలో, చాలా తీక్షణంగా చెబుతాడు,"Help is like sex. Take it from whoever and whenever you can get it!"

ఈ డైలాగ్‌ను వినగానే నా సంగతే ఆలోచనకొచ్చింది. నేనుంటున్నఇంటికి అతి దగ్గరలో ముగ్గురు మిత్రులుండేవాళ్లు. వాళ్లంతా ఇళ్లు ఖాళీ చేసి, దేశం విడిచి, దూరంగా వెళ్ళిపోయారు. నేనొంటరినయ్యాను. బాడుగ ఒప్పందం గడువు జూలై నెలాఖరున తీరిపోతుండటంతో నేను ఇల్లు మారాలనుకొన్నాను. నా దగ్గరి మిత్రులిద్దరు నన్నే అడిగారు, ఎప్పుడు మారుతున్నావో చెబితే ఆరోజు వచ్చేస్తాం, అన్నీ ఒక్కసారిగా మోసేద్దాం అని. అందుకు కృతజ్ఞతలు తెలియజేసి, అక్కర్లేదులెమ్మన్నాను. కచేరీ(ఆఫీసు)కి దగ్గరగా మరో చోట ఇల్లు చూసుకున్నాను. ఆగస్టు మొదటినుంచి కాదు, జూలై చివరి వారం నుంచే కొత్తింట్లో వుండొచ్చు. ఆ వారం రోజులకూ అద్దె చెల్లించాను. వారం రోజులూ, తీరికగా నా సరంజామాను నేనొక్కణ్ణే కొత్తింటికి చేర్చుకున్నాను. నేను కొత్తగా చేరేచోట నాకు తెలిసినవాళ్లు చాలా మంది ఉన్నారు. పక్కనోడు ఏం చేస్తున్నాడు, ఏం బావుకుంటున్నాడు, వాడెంత వాడి బతుకెంత వరైరాలన్నీ పుష్కలంగా పట్టించుకునే పక్కా భారత పరివారంలో నేను దిగబోతున్నానని తెలుసు. వారం ముందే చేరుతున్నానని తెలిసి, నువ్వు బిందాస్, కూల్ అన్నారు కొందరు. కేర్నాట్, హట్కే అన్నారు కొందరు. అనుభవించురాజా అన్నాడొకాయన.

మొత్తానికి మరో బాడుగింట్లో దిగాను. దిగిన వారాంతం, అదే ఆవరణంలో వుంటున్న నా మిత్రుని ఇంట్లో, నేనొక్కణ్ణే Annapolis చూస్తున్నాను - మిత్రుడు మరో సహోద్యోగికి సాయం చెయ్యడానికని నగరం నడిబొడ్డుకు వెళ్లిపోవడంతో.

'సాయం సెక్సులాంటిది, వీలైనంత అందుకొ'మ్మనే మాట అప్పుడే వినడం జరిగింది. భలే వుందే ఈ డయలాగు! ఇల్లు మారినప్పుడు అందివచ్చినా సాయం వద్దన్నాన్నేను. నా పద్ధతి మంచిదా కాదా ... అనుకుంటూ ఆలోచించాను.

వీలైనంతవరకూ ఎవరికీ జవాబుదారీ కాకుండా బతకాలనుకుంటాన్నేను. సుమారైన కష్టం వచ్చినా ఒంటరిగా ఎదుర్కొనేందుకు, లేదా ఆ కష్టకాలాన్ని ఓర్చుకునేందుకు, మానసికంగా శారీరకంగా సిద్ధంగా వుండాలనుకుంటాను. 'నీకు ఫలానా సాయం చేశాన్నేను' అని నాకు గుర్తుచేసే అవకాశం వీలైనంతవరకూ ఎవరికీ లేకుండా చూసుకోవాలనుకుంటాను. నేను పెరిగిన పరిస్థితులు, అనుభవాలు నేనిలా అనుకోవడానికి ప్రధాన కారణం కావచ్చు.

అట్లా బతకాలంటే - మొదటగా, ఎవరికీ ఏమీ బాకీ పడకుండా చూసుకోవాలి కదా. ఎవరినైనా సాయం అడిగితే వాళ్లకు బాకీ పడినట్టే! అంతగా అడగాల్సొస్తే, సాయం చేసి మరచిపోయేవాళ్లనే అడగాలి. చేసిన సాయాన్ని గుర్తు చేసుకునేవాళ్లను అడక్కూడదు. మనకు గుర్తు చేసేవాళ్ల జోలికి అసలే పోకూడదు. ఎవరెలాంటివాళ్లో ముందుగానే ఎలా తెలుస్తుంది? మహాత్మా గాంధీ ఏమన్నాడు? ఎవరి పనులు వాళ్లే చేసుకోవాలన్నాడు. కాబట్టి వీలైనంతవరకూ మన పనులు మనమే చేస్కుందాం. ఈ విధమైన విపరీతాలోచన ఎప్పుడో నా మెదడులో గడ్డకట్టుకుపోయింది.

ఒక దగ్గరి మిత్రుడున్నాడు. ప్రతి పనికీ సాయం కోరతాడు, పెద్దగా శ్రమ చెయ్యకుండానే పనులు తన మిత్రపరివారంతో జరిగిపోతుంటాయి. 'బొత్తిగా ఒళ్లుబరువు మనిషి, ఎప్పుడైనా ఒక్కడే వున్నప్పుడు శ్రమ చెయ్యాల్సొస్తే ఎట్లా తట్టుకోగలడు! అలత తెలీకుండా జీవితం గడుపుతున్నాడు' అని నేను అనుకునేవాణ్ణి గానీ, అతడు ఒంటరిగా ఎప్పుడూ లేడు! పెద్దగా కష్టపడాల్సిన అవసరమూ రాలేదతనికి. వచ్చినా సాయం కోరే, సాయం సంపాదించే విద్య తెలిసి వున్నవాడు. కాబట్టి మానసిక శారీరక దార్ఢ్యం కోసం పెద్దగా పరిశ్రమ అక్కర్లేదతనికి - జన జీవన స్రవంతిలో కలిసి వున్నంతవరకూ.

నా పద్ధతిలో ఏం జరుగుతోంది? నేనెవరి సాయమూ కోరడం లేదు. నన్నూ ఎవరూ పెద్దగా సాయం అడగలేదు. నా బతకు నేను బతుకుతున్నానని సంతోషించాలా? జన జీవన స్రవంతి నుంచి విడిపోయి, నా సెల ఇసుకలో ఇంకిపోతోందనుకోవాలా? మొదటిది నిజమేకానీ, రెండోదీ అంతకంటే నిజమే. ఉన్నట్టుండి సాయం కావాలంటే చేయడానికి మనకెవరూ పరిచయస్తులు వుండరు. కొత్తవారి సాయం పొందే విద్యలో మనకు సాధన లేదు!

సాయం కావాలా అని మనతో ఎవరైనా అన్నప్పుడు ఔనండీ అనడమే మంచిదేమో!

'అందివచ్చిన సాయాన్ని పొందలేకపోతే సమయం మించిపోతుంది - సెక్సు విషయంలో వయసు మీరిపోయినట్లే!' అనాలనుంది కానీ, బోధలు ఎందుకులెండి ఎవరి బాధలు వారివి. అందుకే ఈ టపా పేరు అలా పెట్టాను. ఎవరికి కావలసిన అర్థం వాళ్లు వెతుక్కునే సౌలభ్యం వుంది కదా ఇందులో! ;-)