నేను చూసిన మహిళా దినోత్సవ ప్రహసనం!

అధ్యక్షా! (YSR)

ఇక్కడొక మాట చెప్పుకోవాలీ. మా ఆఫీసులో ఒక రోజు ఉన్నట్టుండి ఆడవాళ్లంతా చీరల్లో వచ్చారూ. ఏదో తేడాగా ఉందే అని నా సీనియర్ టీంమేట్ ఒకామెను విషయమడిగితే "ఈ రోజు విమెన్స్‌డే, తెలీదా" అన్నారధ్యక్షా.

"అయితే మీ ఐక్యతా, సత్తా, చూపడం కోసరం ఇలా చీరల్లో వచ్చారా, బాగుంది, ఇంకేం చేస్తున్నారూ!?" అనడితే, "టీ టైం నుండి మీటింగ్. ఓన్లీ లేడీస్. మీరు మాత్రం పనిచెయ్యాల్సిందే. తర్వాత ఫోటోలు తీసుకొంటాం. తర్వాతేముందీ బస్సులెక్కి ఇళ్లకుపోతాం" అని ఆంగ్లంలో సమాధానం.

నేను మొహం మాడ్చుకొని, "అంతేనా!! నిజంగా ఇబ్బందుల్లో ఉన్న మహిళలకోసం కాదన్నమాట. ఆల్రెడీ ఆనందంగా ఉన్నవాళ్ల ఆటవిడుపన్నమాట ఈ మహిళా దినోత్సవం", అన్నట్టుగా అంటే - "అరె ఏ కౌన్ రే, ఏ కౌన్ సా జమానాకా రే, భగవాన్, ఇస్ కో లేజాకే జరా సమ్‌ఝవోనా" (నాకు హిందీ రాదు, తమాషాగా ఉంటుందని నాకొచ్చిన హిందీ రాశాను) అన్నట్లు ఆ చుట్టుపక్కలున్న మరికొందరు చీరాంబరధారులైన మహిళామూర్తులు ఒకరి మొహాలోకరు చూసుకొని నన్నీసడించుకొన్నారు.

ఆ తరువాత నాతోటివారలైన ఇతర పురుష పుంగవులు - "ఈ పిల్ల చీరలో భలే ఉందికదా!, ఆవిడ చీరలో ఇంతకుముందున్నంత లావుగా కనబడట్లేదు కదూ!, ఆహా మొత్తానికి భలే ఉందిరా మహిళా దినం. వాళ్లకు పండగ. మనకు కనులపండగ. చీరలే చీరలు. రంగురంగుల..." ఇలా రకరకాలుగా అనుకొంటూ ఆనందిస్తుంటే వారితో మాటలుకలిపి సంభాషణలను మరింత రంజుగా మార్చడానికి మంచి అవకాశమున్నా, మనసంగీకరించక పక్కకొచ్చేశాను. అది నేను ఉద్యోగంలో చేరాక చూసిన మొదటి మహిళలదినం.

తర్వాతి సంవత్సరం చీరల్లో వచ్చిన పెళ్లికాని పిల్లలను చూసి "ఈ పిల్ల నా ఇంట్లో ఇలా తిరుగుతుంటే ఎలా ఉంటుందో"నని రింగుగింగుల రంగుల పగటికలల్లో ఊహించే ప్రయత్నాలు చేస్తూ రోజు గడిపేశాను. క్రితం లాగా మనసు భారంగా లేదీసారి.

ఇక మూడో సంవత్సరం ఇదిగో హ్యూస్టన్‌లో ఇక్కడున్నాను. ఆ ఆత్మవంచనా దినోత్సవం ఇక్కడ జరగలేదు. రోజూలానే మహిళలంతా వచ్చారు. చక్కగా పనిచేసి వెళ్లిపోయారు.

అయ్యా...! (అమ్మా అంటే అదేదో బూతన్నట్లు అసెంబ్లీలో అభ్యంతరపెట్టారోమారు, ఎందుకొచ్చిన గొడవ)
కాబట్టి మహిళా దినాలు, వారాలూ, నెలలూ చేసుకోవలసిన అక్కరలేదూ. నిజంగా ఏమైనా మేలు చేయాల అనుకొనే వాళ్లకు వీటితో పనిలేదు. ప్రతిరోజూ మహిళా దినమే, ఉత్సవమే. అగచాట్లలో ఉన్నవాళ్లను అగచాట్లలోనే పెట్టే ఉత్సవాలకు పాడెగట్టండీ. అని మనవిచేస్తున్నానధ్యక్షా.