భాషను బతికించుకోవడమేమిటి? నీ బొంద!!

అమ్మాయిని చూడ్డానికొచ్చినవాడు రిషభాన్ని వృషభం అనగానే శంకరశాస్త్రికి ఒళ్లూపైతెలీకుండా పోతుంది - శంకరాభరణం సినిమాలో. "మన తెలుగుభాషను రక్షించుకుందాం, బ్రతికించుకుందాం, కాపాడుకుందాం ..." ఇలాంటి మాటలు ఎవరినోటైనా వింటే నాకూ అంతే.

"బ్రతికించుకోవడమేమిటి నీబొంద? అదొక ఘనకార్యమన్నట్లుగా చెబుతున్నావు! నువ్వు బ్రతికించకుంటే భాషకేమిటి నష్టం? అది చచ్చి ఊరుకుంటే ఎవరిదేం పోయింది? అవసరం లేనపుడు 'రక్షించుకోవడమ'నే బరువును ఎవరైనా ఎందుకు మోస్తారు" అని అడుగుదామనిపిస్తుంది.

తెలుగు అవసరమే లేకుండా ఆనందంగా బతుకుతున్న తెలుగు(వారి)బిడ్డలకు ఈ మాటలు అర్థవంతంగా అనిపిస్తాయనుకుంటా. కొన్ని సమావేశాల్లో కొందరు పెద్దమనుషులు చెప్పే ఈ బరువు మాట, కొందరు తల్లిదండ్రులు తమ పిల్లలపై మోపుతున్న ఈ బరువు - అర్థరహితంగా కనిపిస్తాయి.

భాషలో మన సంస్కృతి మూలాలున్నాయి. మంచి నడవడినీ, ఆధ్యాత్మిక చింతననూ, సామాజిక స్పృహనూ, తద్వారా ప్రశాంత జీవనాన్ని సాగించే సమాజాన్ని కొన్ని శతాబ్దాలుగా సాధ్యపరచింది మన మాతృభాష. మన భాషను అనుసరించి వచ్చిన సంగీతము, పురాణ పారాయణ కాలక్షేపాలు, హరికథలు, పిట్టకథలు, తోలుబొమ్మలాటలు, వీధినాటకాలు, మరియు ఇతర కళలు ఇవన్నీ చేస్తూవచ్చిన పని ఇదే. మన భాషలోని సామెతలు, సూక్తులు, చతురోక్తులు, నుడి, నడవడి, పద్యాలు ఇవన్నీ ఇందులోని భాగాలు.

వినోదాన్ని అందించడంతోబాటు మనోవికాసం, మంచి నడవడి, సహనం, సహజీవనం, ఆధ్యాత్మిక చింతన మనకు తెలీకుండానే మనలోకి ప్రవేశపెడుతూ వచ్చాయి ఇవన్నీ. దాని అవసరమేమిటో మన పిల్లలకు అర్థమయ్యేలా చేయగలిగితే, అందులోని వినోదాన్ని, మజాను మన పిల్లలకు అందించగలిగితే - ఎవరి ప్రయత్నంలేకుండానే భాష వృద్ధిచెందుతుంది. ఇది జరగాలంటే తెలుగుభాషలోని మజానూ, తీయదనాన్ని, తెలుగుమాట, రాత, పఠనములలోని సౌఖ్యాన్ని మనం అనుభవించినవారమై ఉండాలి ముందుగా.

"బ్రతింకించుకోవలసిన, రక్షించుకోవలసిన, కాపాడుకోవలసిన" దుర్గతి తెలుగు భాషకు పట్టలేదు. భాషను ఉద్దరించడమంటే మనల్ని మనం సంస్కరించుకోవడమే. తెలుగు భవితవ్యాన్ని గురించి అదేపనిగా బెంగపెట్టేసుకుని బాధపడేవారు చేయవలసిన మొదటి పని ఏమిటంటే - ఈ పన్నాలు మానటం. మానిన తరువాత - తాము స్వయంగా తెలుగు తీయదనాన్ని ఆస్వాదించడం.

ఎలా ఆస్వాదించాలి? ఇంతకాలమూ "తేనెకన్నా తీయనిదీ తెలుగుభాష" అని పాడటం తప్పించి ఆ తీయదన్నాన్ని తామెప్పుడైనా చూశారేమో గుర్తుతెచ్చుకోవాలి. తప్పకుండా చూసే ఉంటారు. ఏదో గొప్ప మహాభారత పద్యంలోకాకపోయినా, ఏదైనా ఒక వేమన పద్యంలోనో, కనీసం సీతారామశాస్త్రి పాటలోనో ఆ రుచి చూసే ఉంటారు. ఆ రుచి ఇంకా ఎక్కడ దొరుకుతుందో వెతకాలి. మంచి తెలుగుపుస్తకాలను, కథలను చదవటంలోని సౌఖ్యాన్ని అనుభవించడం, భాషను అర్థం చేసుకోవడం, వేమన పద్యాలను నేర్చుకోవటం, సందర్భానుసారంగా ఈ పద్యాలను, సూక్తులను, సామెతలను వాడటం, చలోక్తులు విసరడం... ఇలాంటివి మనకు ఒక గౌరవాన్ని తెస్తాయి. నలుగురు తెలుగువాళ్లున్నచోట మీరు ఆంగ్లంలో వెలగబెట్టకపోయినా, మీ గౌరవానికీ ఆత్మాభిమానికేమీ ఢోకాలేదని గుర్తించాలి. మంచి తెలుగు మాట్లాడేవారికి మంచి గౌరవం లభించడం మెల్లగానైనా మీకు అనుభవంలోకి వస్తుంది. ఆంగ్లం వద్దనికాదు. జీవన వ్యాపారానికి అది ఇప్పుడు తప్పనిసరి. కాబట్టి నేర్చుకుందాం. అవసరమైనప్పుడు అదరగొడదాం. అవసరమైనప్పుడే.

పోయినవారం డాలస్ (డల్లాస్)లో జరిగిన - టెక్సాస్ తెలుగు సాహితీ సదస్సు - వెళ్లాను. యాభైదాటినవారు తమ పాండిత్యాన్ని ప్రదర్శించుకోవడానికీ, అది వినడానికి కొందరైనా ఉన్నారేమోనని తడిమి చూసుకోవడానికి తప్ప, యువతలో మన భాషపై, సాహిత్యంపై మక్కువ పెంచే దిశగా ఏమీ జరగలేదు. ఆ సదస్సు నిర్వాహకుల హాస్యచతురత, ఒకాయన బ్లూటూత్ పై ఆశువుగా చెప్పిన సీసం, ఒకామె చదివిన వ్యాసం తప్పితే ... ప్చ్... ఆ ఖర్చులు భరించిన ఒక డాక్టరుగారు పాడిన జానపదాలు బాగున్నాయి (నిజంగానే). ఆ సదస్సులోని ఒక పెద్దాయన మైకాసురుడు (మైక్ చేతికివ్వగానే సాటిమనుషులపై జాలిలేకుండా, ఇంకో రెండు నిముషాలు అంటూ, స్వోత్కర్ష)గా మారి కొంత ఇబ్బందిపెట్టారు. నిర్వాహకులు ఆయన కాళ్లూగడ్డం పట్టుకొని బలవంతంగా చివరికెలాగో మైకు లాక్కొన్నాక సదస్సు ముగిసింది. అదేదీ నాకు చెందినదిగా అనిపించక, నేను వెంటనే అక్కడినుండి హ్యూస్టన్‌కు పలాయనం చిత్తగించాను.

ఒంటరిగా హైవేలో నాలుగు గంటలు కారు నడపగలనన్న నమ్మకం కలగడం ఇందులో నాకు లభించిన అనుభవం. డాలస్‌కు బయలుదేరిన కొద్ది నిముషాల్లోనే గంటకు అరవైఐదు మైళ్ల గరిష్ట వేగపరిమితి గల రహదారిమీద ఎనభైరెండులో వెళ్తున్న నన్ను ఒక పోలీసుమామ ఆపి ఆహ్వానపత్రిక ఇచ్చి కోర్టుకు రమ్మన్నాడు. పత్రికపైన నా చేవ్రాలుతో ఒట్టువేయించుకొని తప్పక వస్తానని హామీ పొందాడు కూడా. ఆ అనుభవం కూడా చూడాలి ఎలా ఉంటుందో. ఆ రోజుకోసమని ఈరోజే ఆఫీసులో సెలవుకూడా తీసుకొన్నాను.