డెబ్బై ఆరేళ్ల బుడుగు

డెబ్బై ఆరేళ్ల బుడుగు తన బాల్యం గురించి చెప్పిన సంగతులు.

బాపు-రమణ ద్వయంలోని ముళ్లపూడి వెంకటరమణ రచనల గురించి ఆలోచనకు రాగానే వెంటనే స్ఫురణకు వచ్చే "బుడుగు" ఆయన చిన్నప్పటి ముద్దుపేరు. ఆయన తన బాల్యమును గురించి ఆంధ్రజ్యోతి వారి కోరికమేరకు ఉగాది సంచికకు రాసిన ఇటీవలి రచన చదువుతూ ఉండగా ఒక వాక్యం నన్ను కట్టిపడేసింది. చిన్నతనంలో తండ్రిని కోల్పోయి, ఆస్తులను, ఆడంబరాలమూ కోల్పోయి, అమ్మ చేసే కష్టంతో వచ్చే చాలీచాలని సంపాదనతో చెన్నపట్నం(చెన్నై)లో మొండిగా బ్రతుకు బండిని లాగుతున్న రోజులను ఆయన ఇలా గుర్తుచేసుకుంటారు:

"ఇద్దరం పొద్దున్నే ప్రెస్సుకి వెళ్లేవాళ్లం. పొద్దున్న ఏడునుంచి, సాయంత్రం ఏడుదాకా నిలబడి కంపోజింగ్ చేసేది మా అమ్మ. నేను తొమ్మిది గంటలకు స్కూలుకు వెళితే నాకు రెండు ఇడ్డెనలు కొనిపెట్టి మిగిలిన పచ్చడి తను తినేది. సాయంత్రం నాలున్నరకి వెళితే ప్రెస్సు వాళ్లు ఏదేనా పెట్టేవాళ్లు. మేమిద్దరం తినేవాడిని." -- -- తల్లీకొడుకులిద్దరూ ప్రెస్సువాళ్లు పెట్టింది "తినేవాడు". అంత సేపు నిలబడి పనిచేసిన తల్లి, దొరికిన ఆ కాస్త తిండినీ తాను తిన్నట్టుగాచేసి బిడ్డకే పెట్టే పరిస్థితిని "మేమిద్దరం తినేవాడిని" అనే వాక్యంలో మన కళ్లకు కడతారు రమణ.

ఇలాంటి వాక్యాలు రమణ రచనల్లో కోకొల్లలు అంటారు. మీరు చదివిన లేదా విన్న రమణ రచనల్లో మీకు స్ఫురించే ఘట్టాలు, సందర్భాలు, చురకలు, చమత్కారాలు ఏవైనా ...!!??