మనిషి

మిత్రులారా, మన దేశ, రాష్ట్ర, స్థానిక రాజకీయాల్లో అవినీతిని గురించి ప్రస్తావన వచ్చిన ప్రతిసారీ అసహనంతో రాజకీయనాయకులను తిట్టుకోవడం, లేదా -సమాజంలో మార్పు రావాలి- అనుకోవడం వరకూ తరచుగా జరుగుతూ వుంటుంది. ఆ తరువాత పెద్దగా జరిగేదేమీ ఉండదు. దీనికి -ఇవన్నీ పట్టించుకుంటే నా జీవితం నడవాలి కదా- మొదలుకొని ఎన్నో కారణాలు చెబుతాం. నామాటకు వస్తే నాకు ఓటువేసే వయసు వచ్చి పదేళ్లయినా ఓటరుజాబితాలో ఇంతవరకూ నా పేరు నమోదు కాలేదు. అయినా నేనూ, నాబోటివాళ్లూ రాజకీయాల గురించి అసంతృప్తిని వెళ్లగక్కే హక్కు మాకున్నట్లుగా నిస్సిగ్గుగా మాట్లాడుతూనే వుంటాం. ఎందుకు? నాకు తోచిన కారణాలు ఇవీ: చిన్నప్పటి నుంచీ మార్కులు, రాంకులూ, ఆపైన ఒక ఉద్యోగమో వ్యాపారమో సేద్యమో, వ్యక్తిగతంగా మన కాళ్లపై మనం నిలబడటం తప్ప - మనం ఈ సమాజంలో పౌరులం, మనమంతా కలిసికట్టుగా వుండి కొన్ని పనులు చెయ్యగలం, ఈ పనులవల్ల మనకు కలిగే బలం ఇదీ, సమాజంలో భాగస్వాములం కావడంవల్ల మనకు కొన్ని చిన్నచిన్న బాధ్యతలుంటాయి, వాటిని నెరవేర్చడాన్ని చిన్నప్పటినుంచే అలవాటు చేసుకోవాలి అనే భావనను కలిగించిన సంఘటనలుకానీ బోధనలుకానీ మన బళ్లనూ ఇళ్లలోనూ (కావలసినంతగా) లభించకపోవడంవల్ల. అందర్న

ఆదివారం మధ్యాహ్నం కావస్తోంది. ఆకలిగా వుంది. ఇల్లొదిలి బయటకు వెళ్లబుద్ధి కాలేదు. అంతలో ఫోను మోగింది. "మాంఛి సినిమా డీవీడీ ఒకటి తెచ్చాను, గురు, రాజూ, శ్రీ కూడా వస్తున్నారు, చూద్దాం" రమ్మని కల్లుమామనుంచి ఫోన్. లంచ్ సంగతి చెప్పమన్నాను. అందరం ఇక్కడే తిందాం రమ్మన్నాడు. ఆనందంగా వెళ్లాను. అందరం సినిమా చూస్తున్నాం. *** *** *** యేఁవండీ... టీవీలో శరత్‌బాబు శవాన్ని చూడగానే ఒక గావుకేక పెట్టి, నోట్లో కర్చీఫ్ కుక్కుకుంటూ కుర్చీలోంచి లేచాడు మా కల్లుమామ. మేమంతా ఉలికిపడి కల్లుమామవైపు చూశాం. టీవీకేసి చూడమన్నాడు కళ్ల సైగతో. ఆ వెంటనే టీవీలో అన్నపూర్ణ కూడా 'యేఁవండీ' అంటూ శరత్‌బాబు పార్థివశరీరంపై పడింది. పూలదండలను చిదిమేస్తూ, శరత్ బాబు ఛాతీపై బాదుతూ కుండపోతగా ఏడ్చింది. నోట్లో నుంచి కర్చీఫ్ గుడ్డను వూడలాగి మరోసారి బావురుమన్నాడు కల్లుమామ. మేమంతా కల్లుమామవైపు ఒక క్షణం చూసి వెంటనే టీవీవైపు చూశాం. అన్నపూర్ణ కూడా బావురుమంది. గోడుగోడున ఏడ్చింది. హృదయవిదారకమైన ఆ దృశ్యాన్ని pause చేసి, మా మొహాల్లోకి మార్చిమార్చి చూస్తూ "ఎలా వుంది?" అని కళ్లెగరేశాడు కల్లుమామ. మేం నలుగురం ఒకరిముఖాలొకర